poczatek calej historii

zastanawiam się nad sensem życia od dłuższego czasu...od około 2 miesięcy straciłam poczucie własnej wartości, chłopaka i wielu ludzi, którzy jak myślałam byli moimi przyjaciółmi. nie lubie tego pokazywać. czasami poprostu nie wytrzymuje i wybucham. nie to że się z kimś bije czy coś. ja poprostu płacze. i tyle. i najgorsze jest to że mimo wszystko są na tyle podli ludzie, aby mi dobryzać w tych najgorszych chwilach. wiele jeszcze przede mną...życie to życie. staram się żyć tak, aby potem było co wspominać. nie zawsze wychodzi...

pozanałam wielu prawdziwych przyjaciół i wiele fałszywych żmij. :/ przekonałąm się, że prawdziwy przyjaciel to nie ten co współćzuje tylko ten co pomaga. przyjaciel nie da cię skrzywdzić. będzie przy Tobie zawsze. ku mojemu zdziwieniu osoby, które uważałam za lizusów stali się moimi przyjaciółmi. moge na nich liczyć, bo wiem że zawsze będą przy mnie. i nigdy mnie nie opuszczą. dziękuje Wam za to bo wiem, ze czytacie tego bloga.< 3  xdd

dzień jak codzień. wstałam. oglądałam TV [przez tą chorobe obczaiłam wszystkie seriale.xd]. w końcu coś zjadłam i wzięłam te cholerne leki. i NARESZCIE wzięłam sie w garść. pochwalę się chętnie, że z własnej woli posprzątałam caaaały dom.;p ma się tą motywacjee.;pp

jutro z Adą.xd przynajmniej mam nadzieje.xd kochana.xd ty mój paszczurku kochany.<3 hahahahaha.xd jak zawsze najpierw "logiczne" myślenie, a potem głupawka non stop. powodzenia dla mojego otoczenia.xD

"thi is the way you left me, I'm not pretending.
no love, no hope, no glory. No happy ending"